[6][7][8] Debido a su coincidencia temporal con la revolución francesa, la canción también fue apodada por J. W. Tyndale y otros eruditos como Auguste Boullier como "la Marsellesa sarda".
El canto se cierra con una vigorosa incitación a la revuelta, sellado con un dicho sardo: Cando si tenet su bentu est prezisu bentulare ("Cuando el viento está en tu puerto, es el momento apropiado para aventar": estrofa 47, verso 375-376).
barones, sa tirannia, chi si no, pro vida mia torrades a pe' in terra!
Che ch'esseret una inza, Una tanca, unu cunzadu, Sas biddas hana donadu De regalu o a bendissione; Comente unu cumone De bestias berveghinas Sos homines et feminas Han bendidu cun sa cria
No est mai presumibile Chi voluntariamente Hapat sa povera zente Zedidu a tale derettu; Su titulu, ergo, est infettu De infeudassione E i sas biddas reione Tenene de l'impugnare
Si su barone non faghet S'obbligassione sua, Vassallu, de parte tua A nudda ses obbligadu; Sos derettos ch'hat crobadu In tantos annos passodos Sunu dinaris furados E ti los devet torrare.
Pro poder tenner piattos Bindighi e vinti in sa mesa, Pro chi potat sa marchesa Sempre andare in portantina; S'iscarpa istrinta mischina, La faghet andare a toppu, Sas pedras punghene troppu E non podet camminare
Pro una littera solu Su vassallu, poverinu, Faghet dies de caminu A pe', senz 'esser pagadu, Mesu iscurzu e isporzadu Espostu a dogni inclemenzia; Eppuru tenet passienzia, Eppuru devet cagliare.
Trabagliade trabagliade O poveros de sas biddas, Pro mantenner in zittade Tantos caddos de istalla, A bois lassant sa palla Issos regoglin' su ranu, E pensant sero e manzanu Solamente a ingrassare.
Però su chelu hat difesu Sos bonos visibilmente, Atterradu bat su potente, Ei s'umile esaltadu, Deus, chi s'est declaradu Pro custa patria nostra, De ogn'insidia bostra Isse nos hat a salvare.
Fit pro sos piemontesos Sa Sardigna una cucagna; Che in sas Indias s 'Ispagna Issos s 'incontrant inoghe; Nos alzaiat sa oghe Finzas unu camareri, O plebeu o cavaglieri Si deviat umiliare...
Issos dae custa terra Ch'hana ogadu migliones, Beniant senza calzones E si nd'handaiant gallonados; Mai ch'esserent istados Chi ch'hana postu su fogu Malaittu cuddu logu Chi criat tale zenìa
Intantu in s'insula nostra Numerosa gioventude De talentu e de virtude Ozïosa la lassàna: E si algun 'nd'impleàna Chircaiant su pius tontu Pro chi lis torrat a contu cun zente zega a trattare.
De dare a su piemontesu Sa prata nostra ei s'oro Est de su guvernu insoro Massimu fundamentale, Su regnu andet bene o male No lis importat niente, Antis creen incumbeniente Lassarelu prosperare.
Sos sardos ch'hana ogadu Custu dannosu inimigu, E tue li ses amigu, O sardu barone indignu, E tue ses in s'impignu De 'nde lu fagher torrare
Pro custu, iscaradamente, Preigas pro su Piemonte, Falzu chi portas in fronte Su marcu de traitore; Fizzas tuas tant'honore Faghent a su furisteri, Mancari siat basseri Bastat chi sardu no siat.
[13] Después de todo, Sassari ya había sido tomada por los rebeldes y, en 1796, gobernada por los alternos Giovanni Maria Angioy.
El himno, además de cualquier copia que había estado circulando ilegalmente en la isla, fue publicado oficialmente por primera vez en Cerdeña en 1865 por Giovanni Spano[15][16] y más tarde por Enrico Costa, quien también hizo una traducción al italiano.